* Pragniemy nadmienić, iż są to tylko przykładowi twórcy czasów romantyzmu, więc jeśli myślałeś, że to wszyscy - oczywistym jest, że nie uważałeś na lekcjach lub też nie chodziłeś do szkoły.
*** Adam Bernard Mickiewicz (ur. 24 grudnia 1798 w Zaosiu koło Nowogródka lub w Nowogródku, zm. 26 listopada 1855 w Konstantynopolu) - polski poeta, działacz i publicysta polityczny, nazywany poetą przeobrażeń oraz bardem słowiańskim. Obok Juliusza Słowackiego oraz Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu (grono tzw. Trzech Wieszczów) oraz literatury polskiej w ogóle, a nawet za jednego z największych na skalę europejską. Członek Stowarzyszenia Filomatów, mesjanista związany z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Najwybitniejszy twórca dramatu romantycznego w Polsce, zarówno w ojczyźnie jak i w Europie zachodniej porównywany do Byrona i Goethego. Prócz tego wykładowca literatury słowiańskiej na College de France. Współcześnie znany przede wszystkim jako autor ballad, powieści poetyckich, dramatu "Dziady" oraz epopei narodowej Pan Tadeusz uznawanej za ostatni wielki epos.
*** Juliusz Słowacki herbu Leliwa (ur. 4 września 1809 w Krzemieńcu, zm. 3 kwietnia 1849 w Paryżu) - jeden z najwybitniejszych poetów polskich doby romantyzmu, dramaturg i epistolograf. Obok Mickiewicza, Krasińskiego i Norwida określany dawniej jako jeden z tzw. Wieszczów Narodowych. Jako filozof był twórcą filozofii genezyjskiej (pneumatycznej), epizodycznie związany także z mesjanizmem polskim. Był też mistykiem. Utwory Słowackiego, zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z walką narodowo-wyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli, ale także uniwersalne tematy egzystencjalne. Jego twórczość wyróżniała się mistycyzmem, wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do orientu, źródeł ludowych i słowiańszczyzny. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem. Obok Cypriana Kamila Norwida i Tadeusza Micińskiego uważany za największego z mistyków polskiej poezji. Miał zresztą (i opisał je w Raptularzu) do świadczenia mistyczne. Wywarł ogromny wpływ na późniejszych poetów Młodej Polski i Dwudziestolecia międzywojennego w Polsce, min. Antoniego Langego, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego czy Jana Lechonia. 9 stycznia 2009 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ogłosił rok 2009 Rokiem Juliusza Słowackiego.
*** Hrabia Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński herbu Ślepowron, piszący pod pseudonimem Spiridion Prawdzicki, powszechnie znany jako Zygmunt Krasiński (ur. 19 lutego 1812 w Paryżu, zm. 23 lutego 1859 w Paryżu) - polski poeta epoki romantyzmu, nazywany często poetą dialogu; współcześnie znany zwłaszcza jako dramatopisarz oraz historiozof związany z kółkiem mesjanistycznym, wolnomularz. Pisał również powieści historyczne z dziejów Polski oraz powieści gotyckie inspirowane twórczości Anny Radcliffe. Współczesna krytyka literacka uznaje go za jednego z najwybitniejszych pisarzy polskiego romantyzmu oraz najwybitniejszego twórcę tzw. listu romantycznego. Tradycyjnie Krasińskiego zwykło zaliczać się do grona tzw. Czterech Wieszczów literatury polskiej (obok Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Cypriana Kamila Norwida), choć coraz częstsze są próby zdetronizowania Krasińskiego przez współczesną krytykę literacką. Był potomkiem magnackiej rodziny Krasińskich II ordynatem opinogórskim, synem generała Wincentego i Marii Radziwiłłówny. Jego ojcem chrzestnym był cesarz Napoleon I.
*** Cyprian Kamil Norwid , właśc. Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid herbu Topór (ur. 24 wrzesnia 1821 w Laskowie-Głuchach, zm. 23 maja 1883 w Paryżu) - polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, grafik, rzeźbiarz, malarz, rytownik i filozof. Często uważany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych. Wielu historyków literatury uważa jednak taki pogląd za zbytnie uproszczenie, zaliczając jego twórczość raczej do klasycyzmu i parnasizmu. Przeważającą część swojego życia spędził za granicą, głównie w Paryżu, żyjąc w nędzy i utrzymując się z prac dorywczych. Twórczość Norwida, trudna do zrozumienia dla jemu współczesnych, została zapomniana po jego śmierci. Został odkryty ponownie dopiero w okresie Młodej Polski głównie za sprawą Zenona Przesmyckiego-Miriama (po części również młodego Władysława Stanisława Reymonta).